ارتباط حمایت اجتماعی و خود مدیریتی با کیفیت زندگی بیماران مبتلا به صرع

زمینه و هدف: صرع یک بیماری عصبی مزمن بوده و شامل گروهی از اختلالات است که با تشنج های مکرر مشخص می شود و پیامدهای نوروبیولوژیک، روانی- اجتماعی و روان شناختی بسیاری برای مبتلایان به همراه دارد. بیماران صرعی از حمایت اجتماعی کم یا ناکافی از سوی جامعه برخوردارند. آگاهی یک نیاز اساسی برای خودمدیریتی بیماران می�باشد ولی بیماران مبتلا به صرع از سطح آگاهی متوسط و پایین نسبت به بیماری خود برخوردارند. بر همین اساس هدف از این پژوهش بررسی ارتباط حمایت اجتماعی و خودمدیریتی با کیفیت زندگی در بیماران صرعی می�باشد. روش کار: روش مطالعه از نوع توصیفی همبستگی بوده و نمونه پژوهش شامل 60 نفر از بیماران مبتلا به صرع مراجعه کننده به بخش نورولوژی بیمارستان علوی اردبیل در سال 1392 بود که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه حمایت اجتماعی، مدیریت�خود و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به صرع بود. داده�ها با spss-20 و آزمون�های آماری ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تجزیه و تحلیل شدند (05/0>p). یافته�ها: نتایج نشان داد که حمایت اجتماعی و مدیریت زندگی با کیفیت زندگی همبستگی مثبت معنی�داری داشتند (002/0=p) و این بدین معناست که با افزایش حمایت اجتماعی و آموزش خود�مدیریتی به این بیماران، می�توان کیفیت زندگی� آنها را بالا برد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون هم نشان داد که 5/ 18درصد از واریانس کیفیت زندگی توسط حمایت دوستان تبیین می�شد. نتیجه�گیری: با توجه به نتایج حاصل از پژوهش، ضرورت حمایت درست و به جا از سوی جامعه و خانواده احساس می�شود و همچنین لازم است راهکارهای خود مراقبتی را به آنان آموزش داد تا به صورت یک فرد عادی بتوانند در جامعه زندگی کنند و کیفیت زندگیشان بالاتر برود.